Δεν υπάρχει σκάκι χωρίς σκακιστές
Το παρακάτω άρθρο του Γιώργου Βλάσση (πρόεδρος του ΣΟ “ΣΑΧ” Θεσσαλονίκης) δημοσιεύτηκε στο προσωπικό του ιστολόγιο “συζητήσεις μεταξύ σκακιστών” και αναφέρεται στην πρόσφατη απόφαση της ΕΣΟ για μείωση του αριθμού των ενήλικων σκακιέρων σε 3 στο πρωτάθλημα της Α’ Εθνικής (δείτε π.χ. εδώ) που λογικά θα συμπαρασύρει ανάλογη μείωση και σε άλλες κατηγορίες αν παραμείνει ως απόφαση. Το άρθρο είναι ιδιαίτερα συναισθηματικό και άσχετα με το πόσο συμφωνεί ο καθένας με τα λεγόμενά του είναι μία προσέγγιση για τη λειτουργία των σκακιστικών σωματείων η οποία τείνει να εκλείψει και για το λόγο αυτό της αξίζει μεγαλύτερης προβολής. Ευχαριστούμε τον κ. Βλάσση για τη δυνατότητα αναδημοσιευσης του άρθρου.
Γράφει ο Γιώργος Βλάσσης
Δυστυχώς ο λόγος που υπάρχει μία ομάδα είναι οι αγώνες του πρωταθλήματος. Είτε στην Α’ εθνική είτε στη Β’ ή ακόμη στη Γ’ και στα τοπικά, το διασυλλογικό πρωτάθλημα είναι το σημείο αναφοράς. Την περίοδο του πρωταθλήματος ,και μιλάω για όλες τις υπόλοιπες κατηγορίες και όχι για την Α’ γιατί αυτή την πήραν από τους συλλόγους, οι σύλλογοι γεμίζουν, από τους σκακιστές που θέλουν να προετοιμαστούν για το πρωτάθλημα, με σκακιστές που θα ήθελαν να παίξουν και μία παρτίδα αν και γνωρίζουν πως δεν έχουν θέση στην ομάδα, από τους παράγοντες κλπ κλπ.
Το “κουπί” για τις μικρές ηλικίες για την οργάνωση των μαθημάτων, την ενημέρωση για αγώνες, τις προπονήσεις, τα μαθήματα κλπ, σε κάθε σύλλογο το τραβάνε ένας ή δύο… Ο σύλλογος όμως ευτυχώς ή δυστυχώς είναι αυοί οι “ένας-δύο”, είναι ακόμη αυτοί που έχουν περάσει από τις νεανικές και είναι πια μεγαλύτεροι και μέσα στο σύλλογο ξαναβρίσκουν τη χαμένη ανεμελιά, τους παλιούς συμπαίκτες, τους φίλους, τους μαζέτες και άλλα… Είναι αυτοί που είναι η ιστορία του συλλόγου. Η ιστορία κάθε συλλόγου αποτελείται από τους ανθρώπους που πέρασαν ή είναι στο σύλλογο. Για να υπάρχει σύλλογος πρέπει να υπάρχει σεβασμός στους μεγαλύτερους, οι μικροί να ακούνε και να προσπαθούν να αρπάξουν ότι μπορούν από τους μεγαλύτερους σκακιστές του συλλόγου Ο σεβασμός που υπάρχει στο σκάκι είναι ένα στοιχείο γενικά που μας χαρακτηρίζει.
Για να το καταλάβετε αυτό απλά θα αναφέρω ότι υπήρξαν και υπάρχουν άνθρωποι, σημαίες για τους συλλόγους. Ενδεικτικά θα αναφέρω ότι σκακιστές που γίνανε παράγοντες από την αγάπη τους για το σκάκι είναι σημαίες για τους συλλόγους τους. Όλοι οι σκακιστές όταν μιλάνε για τον Τάκη τον Σκλαβούνο, μιλάνε για τον Πειραϊκό, όταν μιλάμε για τον Νίκο τον Ορνιθόπουλο μιλάμε για τον ΟΦΟΝ όταν μιλάμε για τον Δρεπανιώτη μιλάμε για την Καλλιθέα…. το ίδιο και για τον Κοφίδη, ο Γιώργος ο Ιωακειμίδης υπήρξε η σημαία όχι μόνο της ΕΣΘ αλλά και του σκακιού της Θεσσαλονίκης γενικότερα…
Αυτοί είναι τελικά το σκάκι και όχι οι αναπτυξιακές σκακιέρες. Χωρίς αυτούς και την αγάπη τους και την προσφορά τους, δεν υπάρχει σκάκι. Σε κάθε απόφαση της Ομοσπονδίας αυτοί καλούνται να βρουν λύση για τα σωματεία τους ώστε να είναι πιο ανταγωνιστικά. Ότι απόφαση και να παρθεί οι σύλλογοι θα προσπαθήσουν για το καλύτερο. Εδώ όμως έρχεται η “σημερινή” απόφαση της ΕΣΟ. Η απόφαση αυτή, για μένα, είναι ταφόπλακα για το σκάκι… Κάνει ένα βήμα ακόμη παραπάνω ώστε οι παλιοί σκακιστές του συλλόγου να μην ξαναπλησιάσουν…Αν δεν έπαιξαν στις 5 σκακιέρες,πως θα παίξουν στις 3; Εάν διώξετε την ιστορία του συλλόγου από τους συλλόγους, είναι σαν να διώχνεται το σκάκι από τους σκακιστές… Εδώ πρέπει να εστιάσουμε…
Και θα σας το πω με ένα ακόμη παράδειγμα. Η Πνευματική Στέγη Περιστερίου, μία ομάδα στην οποία αγωνίστηκα και αγαπάω πολύ, μεγαλώνει σήμερα την τρίτη γενιά σκακιστών και με σωστούς χειρισμούς έφτασε στην κορυφή. Στην κορυφή αυτή βρέθηκε το 1993 μία άλλη ομάδα ο Σ.Ο Περιστερίου. Όταν ο Σ.Ο Περιστερίου για λόγους που δεν έχουν καμμιά σχέση με το άρθρο έχασε τους “παίκτες” ιστορία, καταποντίστηκε και ο αμελητέος μέχρι εκείνη την περίοδο γείτονας έφτασε στην κορυφή.
Οφείλουμε λοιπόν ως σκακιστική κοινότητα να ξαναφέρουμε στο σκάκι όλους όσους το αγαπάνε και θέλουν να παίξουν και αυτό γίνεται από τους συλλόγους και το πρωτάθλημα… Όσον αφορά την ανάπτυξη του σκακιού, αυτή οφείλει να γίνεται όπως ακριβώς γίνεται σε όλα τα αθλήματα σε όλο τον κόσμο (αλλά και στο σκάκι). Η απάντηση είναι Πανελλήνια Ομαδικά Πρωταθλήματα ανά κατηγορίες και να έχουν και τα καημένα ταπαιδιά, ένα στόχο στη ζωή τους… Να αγωνιστούν στην Α’ Εθνική… Μη τους το δίνουμε από τα 12 έτσι απλόχερα αυτό το δικαίωμα… ας το κάνουμε στόχο για να μπορέσουν να συνεχίσουν να ασχολούνται με το σκάκι…
Η βιτρίνα του συλλόγου είναι οι σκακιστές του…
Οι καλύτεροι πρέπει να παίζουν στο πρωτάθλημα.
Οι καλυτεροι…